WONEN IN ITALIË – De dierenkliniek

Mijn Pinootje is ziek. Ik had het eerst niet eens in de gaten. Iedere ochtend als ik de keuken binnen kom, waar de poezen de nacht doorbrengen, springt Pino op mijn schouder en blijft daar zitten totdat ik zijn eten klaar zet. Maar gisterochtend kwam hij niet in beweging. Hij at niet, hij dronk niet en ging ook niet naar buiten. Hij ging voor de deur voor de trap zitten, dat betekent dat hij naar boven wilde.

Na het ontbijt ging ik naar m'n slaapkamer waar ik hem op mijn bed aantrof. Ik ging bij hem zitten. En toen zag ik het opeens. Zijn linkeroog zat dicht en er kwam allemaal grijzige pus uitstromen. Een ontstoken oog.

Ik liet hem zitten, maar besloot die middag meteen naar het spreekuur van de dierenarts te gaan. Onze dierenarts in Mombarcaro, Clara, heeft een dierenkliniek in Ceva waar meerdere artsen en assistenten werken en het een komen en gaan van patiënten is. Het is er altijd druk.

Met Pino in de kattenmand kwam ik tegen drieën bij de praktijk aan. Tot mijn verrassing was het spreekuur opgeheven en kun je er nu de hele dag terecht. In de wachtkamer probeerden drie baasjes hun honden in toom te houden. Uit een kattenmand, zoéén als waarin Pino zat, klonk erbarmelijk gekerm op.

Pino keek even door de gaatjes van de mand en zocht daarop een gemakkelijke lighouding. Ik had de mand zo op m'n schoot gezet dat hij me steeds kon zien.

We werden één van de spreekkamers binnengeroepen. Pino werd door een aardige jonge vrouw bij zijn lurfjes gepakt en onderging een algemeen onderzoek. "We moeten even wachten op de oogarts, die gaat dadelijk naar het oog kijken" liet ze ons weten.

Een kwartier later konden we terecht bij een heuse oogarts. Pino werd in een (overigens liefdevolle) houtgreep genomen en kreeg dezelfde gele verdovende druppels in zijn oog die ik altijd bij mijn oogarts krijg. Hij onderging het onderzoek gelaten. Alleen toen de oogarts met een pincet in zijn oog begon te poeren, slaakte hij een kreetje. Ik probeerde geruststellend op hem in te praten en hij keek me ook voortdurend aan.

"Een conjunctivitis" luidde de diagnose. Dat is een ontsteking van het bindvlies van het oog. Ze schreef de poes een zalf en oogdruppels voor. Ik ging met de recepten op weg. Hier in Italië haal je medicijnen die worden voorgeschreven door een dierenarts gewoon bij de apotheek.

Eerst maar naar de apotheek in Ceva. Toen ik eindelijk aan de beurt was, bleek hij geen van de voorgeschreven medicijnen in huis te hebben. Door naar Niella Belbo. Helaas de apotheek is op woensdagmiddag gesloten. Dan maar naar Monesiglio. Tien haarspeldbochten naar beneden. Pino lag in zijn mandje rustig te slapen.

Bij de apotheek in Monesiglio hadden ze in ieder geval de zalf, voor de druppels moest ik de volgende ochtend om negen uur terugkomen, vanochtend dus.

Meteen toen we thuiskwamen, liep Pino naar zijn etensbak. Hij had honger. Een goed teken. Hij at en dronk en leek wat levendiger.

Vanmorgen sprong hij weer op m'n schouder. Hij ondergaat het toedienen van de zalf en de druppels tamelijk gelaten. Alsof hij snapt dat het voor zijn bestwil is. Het oog is inmiddels half open. Hij eet, drinkt en slaapt.

Maandag moeten we weer terug voor controle. Katten...soms zijn het net mensen.



Meer van Ineke www.metinekeinitalie.nl